Μέσα φθινοπώρου πλέον αλλά η φύση μόνο φθινόπωρο δεν θυμίζει. Ζεστός καιρός, ηλιόλουστος ουρανός, θυμίζει ανοιξιάτικες μέρες λίγο πριν έρθει το καλοκαίρι. Μόνο τα πεσμένα κοκκινωπά φύλλα στους δρόμους θυμίζουν το φθινόπωρο, αν και πολλά από αυτά έχουν μείνει αγκυλωμένα ακόμα πάνω στα δέντρα από την πρόσφατη παγωνιά.
Τα τελευταία χρόνια τέτοια εποχή το χωριό σχεδόν είχε αδειάσει από τους κατοίκους του. Φέτος όμως, όπως και πέρσι δεν έχουν φύγει για να «ξεχειμωνιάσουν» στην Αθήνα. Εκτός από τον καλό καιρό υπάρχει και κάτι άλλο που τους κρατά στο χωριό. Αν και οι περισσότεροι πλέον έχουν τελειώσει τις αγροτικές δουλείες τους, μαζέψανε τα κάστανα, τα καρυδιά, κόψανε τα δέντρα και έχουν πάρει θέση στην πόστα για να ζεστάνουν τα σπίτια του χωριού. Τα σταφύλια εδώ και καιρό έχουν μαζευτεί και πατηθεί, ο μούστος βρίσκεται στα βαρέλια και μετατρέπεται σε κρασί. Σε μια γωνιά απόμερα σε κάθε αυλή βρίσκονται οι σακουλές με τα τσίπουρα.
Σούρουπο και στην κάτω γειτονία, κατηφορίζοντας από το μαγαζί προς  την εκκλησία της Παναγιάς στο υπόγειο του σπιτιού του Χρήστου Βλάχου άναψε ένα φως, άναψε και δεύτερο και τρίτο, το σπίτι φωταγωγήθηκε. Παλιότερα υπήρχαν τρία καζάνια στο χωριό μας, ο γερο-Κίτσιος (Χρήστος Ηλιόπουλος), ο Μανιάτας (Δημήτριος Βαβάτσικος) και ο Κώστας Κατσιανός.  Τώρα έχει μείνει μόνο του Χρήστου, και αυτό μόνο για λίγες ποσότητες, για τις ανάγκες του χωριού μας.  Το καζάνι καθαρίστηκε και ετοιμάστηκε έτοιμο να δεχτεί τα τσίπουρα για να βγει το παραδοσιακό υγρό πυρ.
«Η ζωή είναι ατμός και πάει» λέει ο Θανάσης Βέγγος κάνοντας τον σερβιτόρο σε ελληνική ταινία, ατμός που πάει και χτυπάει στο κεφάλι είναι και το τσίπουρο που πριν μπει στο κρύο νερό και υγροποιηθεί καταλήγοντας σταγόνα σταγόνα στην μπουκάλα από την πρώτη απόσταξη. Είναι ο δυνατός ατμός που κυριαρχεί στο μικρό αυτό «αποστακτήριο». Και φέτος όπως και πέρσι θα γίνει μια μικρή γιορτή στο χωριό για το τσίπουρο. Όλο το χωριό θα περάσει από εδώ για να τιμήσει αυτή την παλιά παράδοση. Ο καθένας παίρνει ένα μικρό πλαστικό ποτηράκι γράφει το όνομά του πάνω σε αυτό για να μην το χάσει το γεμίζει και .. στην υγειά μας χωριανοί ….
Αργά το βράδυ στο μαγαζί γίνετε το γλέντι όπως ξέρουν να κάνουν οι χωριανοί μας, το τελευταίο πριν αδειάσει το χωριό, το τελευταίο πριν τα Χριστούγεννα. Aν σας βγάλει ο δρόμος από την πειοχή μας, περάστε να τραγουδήσουμε μαζί τους στίχους της Ελένης Τσαλιγκοπούλου .. «Λένε πως φταίει το πιοτό, Που η φωνή δεν βγαίνει Μα σαν το κόψω και αυτό Δεν θα 'χει τι να λέει  Άγιο μου τσιπουράκι»