Από τις Θεομητορικές εορτές ξεχωρίζει η εορτή της Κοιμήσεως (15 Αυγούστου). Με αυτήν η Εκκλησία μας εορτάζει την Κοίμηση της Θεοτόκου που περιλαμβάνει, πρώτο, το θάνατο και την ταφή της και, δεύτερο, την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς. Όπως λέει το κοντάκιο της εορτής, «τάφος και νέκρωσις ουκ εκράτησε (τη Θεοτόκο), ως γαρ ζωής μητέρα, προς την ζωήν μετέστησεν ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον». Ο Κύριος δηλαδή που είναι η πηγή της αληθινής ζωής, πήρε την ανθρώπινη σάρκα στην κοιλιά της Θεοτόκου και γεννήθηκε από αυτήν. Έτσι έκαμε την Παναγία Μητέρα του, μητέρα της ζωής, πηγή της ζωής. Με την Κοίμησή της προπορεύτηκε στη δόξα που μας περιμένει. Ωραία παρατηρήθηκε, «αυτή είναι δόξα μεγαλύτερη από όλαις τις δόξαις, οπού έλαβε η Θεοτόκος, να αναστηθεί πρωτύτερα από τον καιρό της αφθαρσίας, να δοξασθή προτού να γίνει η κρίσις και η εξέτασις, να λάβη την ανταπόδοσιν προτού να έλθη η ημέρα της ανταποδόσεως, να τιμηθή τέλος πάντων με προνόμια, όμοια με εκείνα του υιού της» (Νικήφόρος Θεοτόκης). Εκείνο δηλαδή που θα απολαύσουν οι πιστοί μετά τη δεύτερη έλευση του Κυρίου και γενική κρίση, προαπολαμβάνει κατεξοχήν η Μητέρα του Θεού. Έτσι εξηγείται γιατί η εορτή της Κοιμήσεως είναι στη συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας, ένα δεύτερο Πάσχα. Της «άλλης βιοτής της αιωνίου, την απαρχήν» που εορτάζουμε το Πάσχα, ο πρώτος καρπός είναι η δόξα της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Έτσι και στο χωριό μας, μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους έχτισαν την κεντρική εκκλησία και αφιέρωσαν το ιερό δημιούργημα τους στη Θεοτόκο, στην Κοίμηση της Οδηγήτριας για την απολύτρωσή τους από τα δεσμά της πολύχρονης σκλαβιάς. Ήταν η γιορτή, το δικό τους «μικρό Πάσχα». Η γιορτή ήταν από παλιά μεγάλη και γινόταν  μεγάλο πανηγύρι τόσο μετά την εκκλησία στο προαύλιο όσο και το βράδυ. Ο έντονα θρησκευτικός  χαρακτήρας του σε παλαιότερες εποχές, σήμερα έχει περισσότερο ψυχαγωγικό χαρακτήρα, η συμμετοχή όμως παραμένει η ίδια και μεγαλύτερη.

Έτσι μαζί με τον εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με λειτουργία στον Ναό, γίνεται και μεγάλο πανηγύρι στο μαγαζί του χωριού την παραμονή, στις 14 Αυγούστου όσο και ανήμερα της Παναγιάς στις 15 Αυγούστου. Είναι και η περίοδος που κορυφώνεται η παρουσία των χωριανών μας στο χωριό.

Μία ιστορία από τον Δεκαπενταύγουστο

Στο χωριό μας το πανηγύρι του ήταν κλασικά λαϊκό και κράταγε τρείς μέρες στο αλώνι της Εκκλησίας. Το καλοκαίρι του 1938 οι νέοι του χωριού μας αποφάσισαν να ενισχύσουν το πανηγύρι με μία θεατρική παράσταση. Το έργο που ετοιμάστηκε ήταν η «Γκόλφω», Τάσος ήταν ο μακαρίτης ο Θάνος Δημητρέλλος και Γκόλφω η Κούλα Παπαϊωάννου Καραβίδα, μαζί με τους Κώστα Βλάχο, Θανάση Λάγιο και άλλους. Οι πρόβες γίνονταν στο σχολείο και η παράσταση δόθηκε στο προαύλιο της Εκκλησίας το βράδυ στις 15 Αυγούστου. Ο θίασος τα πήγε καλά, ο καθένας έδωσε τον καλύτερό του εαυτό. Μετά το τέλος της παράστασης ο κόσμος
ανέβηκε για τα μαγαζιά, να συνεχίσει το πανηγύρι. Οι νέοι βρέθηκαν στο μαγαζί του μπάρμπα Κώστα Ηλιόπουλο, στην αρχή χόρεψαν με τα δημοτικά, μα μετά άρχισαν του ευρωπαϊκούς χορούς, με ταγκό... Ο Γκανιάτσος προσπαθούσε να πιάσει το ρυθμό με το βιολί του... Μα τα κατάφερνε καλύτερα στο φλοξ. Αργότερα, λίγο πριν το ξημέρωμα η παρέα πήγε βόλτα μέχρι την αλωνιά τραγουδώντας, με την φωνή του Βασίλη Νάτσικα να ξεχωρίζει. Μπορεί να πέρασαν 71 χρόνια, μα δεν άλλαξαν πολλά στις συνήθειες μας τελικά. Το θέατρο και οι εκδηλώσεις συνεχίζονται, οι μεγάλοι στο καφενείο χορεύουν δημοτικά και οι νέοι κάνουν βόλτα στην αλωνιά πριν τα ξημερώματα.